Çöp Tenekesi Şiiri - Ozan Kaleli

Sadece bi uğradım gitmem gerek
Güneşin ve denizin bana oynadığı çirkin bir oyun bu
Gökyüzünü böyle hep mavi sandığım
Akşamlar bir çocuğun beyaz bir kağıda karaladığı çizgilerdir aslında
Çocukken kirletmeyi büyüdüğünde kirlenmeyi öğretir
Çöp tenekesine buruşturulup atılmış nice hayatlar
Ve beni en çok hayatını çöp tenekesinden kazanan çocuklar yaralar

Herhangi birinin dizlerinde uyumak istiyorum sırf okşasın diye saçlarımı
En yavaş haliyle öperken alnımdan herhangi biri olmak istiyorum
Dizlerindeki çocuğu uyandırmamak için saatlerce hareketsiz bekleyen
Uyuşmuş diz kapaklarına aldırmadan

Neden yıldız kayınca en çok gökyüzüne zarar verir
Yırtık bir gömlektir o an bir düğmesi düşmüş bize hep bir beden büyük gelen gökyüzü
Belki de bu yüzden her kayan yıldız bizi ümitlendirir
Sahip olma isteğimiz değil midir kaybettiklerimizin tek suçlusu
Zamanında o çok istediğimiz yarış arabaları oyuncak bebekler
Bizim olunca bozulup kırılır
Ve yolunu unuttuğumuz eski bir sokağın parçalanmış çöp tenekesinde
Onları çok isteyen yeni sahiplerini bekler

Gecenin bilmem kaçında gözlerimde asılı duran yarasalar
Bir zaman gelir korkutmaz beni kanat çırpmaya başladığında
Bir zaman gelir ki hiç gelsin istemem
Alışmak hasta eder insanı nem taşırken anlamında

Gitmeliyim nereye olduğunu ne sen sor ne ben söyleyim
Geçiyordum bi ihanete uğradım
İyi bir baba olamam ben yüreğimdeki çocuğu susturmak yerine
Onunla beraber uzun uzun ağladım
Meğer ihanet aşkın yetim bıraktığı küçük bir çocuğa benziyormuş
Kırık oyuncakları elinde
Hangi çocuk büyümek ister ki bi çöp tenekesinde