Çöp Kovasına Doğru Yol Alır Özlemce

Donuk kaldığım ansızlıklardan faydasızlık öğrendim Aşksız kaldığım yalnızlıklardan yalancı yârim demeyi öğrendim Her seferinde yine yenidenler aslında yenilgilerimin yenisiydi Uflaya puflaya yürekteki ateşe sön derken alevleri yükseltmişim Soluk kaldığım nergis misali susuz denize daldığım vakit canlanırım Bilemezdim yakıcı olabileceğini tuzlu suyun asidinin aşkın sızması olduğunu Narçiçeğine benzer al yanaklarımın yaylaların isinde dumanında Solar ateşim de yarensiz kış gülüm yanar sızlaya, sızlaya Telaffuz edecek hece bulamazken yüreğimdeki alfabe sayısını ikiye katladım Olmadı olmuyor denizi doldurmaya benzer aşkı silmek inkâr etmek Densizlik belki de benim hissiyatını inkâr edişim çokluğu yokluk sayışım Sever aşkın girdabında döner dur duraksız iner ölüm yoklaya, yoklaya Mürekkebi donarken soğukluğunda kış akşamlarımda kalemim Kâğıdım uçmak istercesine katlanıp çocukken yaptığımız uçaklara benzer Buruşturup attıklarıma inat özlemle çöp kovasına doğru yol alır özlemce Bir gün inatlaştıklarımla yüzleşeceğimi bile, bile keçiliğim tutuyor reddini sunuyorum aşk mahkemesinin… Zennehar Yılmaz 07.03.2012 15:40:07