Çöp Şiiri - Hüseyin Zengin

Bir tas su aldı bakraçtan
Saman çöpünü
Eliyle aldı attı içinden
Suyunu içerken
Kibrit çöpüyle oynuyordu torunu
Oğlu armudu yemiş
Elinde kalmıştı sapı
Gelinin elindeyse üzümün çöpü
Alıçın gölgesinde
Bir sürü koyun
Her yanı çer çöptü kadının
Ve alıçın başında çöptendi
Yuvası karganın

Kuru çöpe dönen
Yaşlı kadın
Çalının örttüğü pınara geldi
ve kulağını çöple karıştırırken
Gördü ki
Kızıl karınca boğuluyordu
Ve karınca
Attığı çöpe tutundu
Sudan kurtuldu

Yani
Bizim çocukluğumuzda
Çöp bunlardı
Ektiğin bostan kuruları
Mısırın püsküllü başağı
Kabağın buruşuk sapı
Böğrülcenin iplik iplik dalı
Aygün çiçeğinin
El leğeni gibi teveği
Tandır tutuştururdu
Ve hayvanların dışkıları
Tezek, kerme, kık,
Sobada yanardı.
Yırtılmayan elbiseyi
Öteki sene daha küçüğü giyerdi
Öküzlerin eskisi
Kazan kazan kavurma olur
Gönü ayağına çarık giyilirdi
Bir tek, itler eşekler ölürdü.
Ve sadece yananlar kül olurdu!
Çöp olmazdı eskiden.

Şimdi
Çöp ekmekten oluşuyor
Giyinilmemiş giysiden
Savaşlardan mülteci mülteci
Depremlerde çadır çadır
Somali’de, Afrika’da açlıktandır
Adı her ne olursa olsun
Karnı açlardan çalınan
Karnı tokların tüketemediği
Her şeydir, insanın atığı...
Doğruyu söylemeyenlerin
Kirliliğidir çöp
02-12-11