Çöp Şiiri - Cumhur Karaca

Beni bir yerde bıraktılar paramparça
Hiçbir çöpçü toplamaya tenezzül etmedi
Yırtıktı ellerim güneş tepemde seğirtiyordu
Kalkmaya çalıştıkça sirenler çalıyordu böğrümde
Böyle yalan görmedim ömrümde

Hani yalınayak koşarsın ya camlar üstünde
Batacak sanırsın kanatacak sanırsın
Hal bu ki; çıplaktır arılar karıncalar ve cümle hayvanlar
Kapatacak sanırsın derin uykuyu miskin bir gerinme
Kapat gözlerini susmaktan erinme
Şimdilik
Sonra avazın çıktığı kadar gülersin üzünçlerine
Bakmışsın sabah olmuş gün ağarmış
Saçların rengini unutmuş ilk gençlik yıllarından

Bir yerde bıraktılar
Hatırlamıyorum
Tüm çöpçüler erindiler toplamaya
Güneşi kim tutabildi ki
Yalnızlığımdan
Ondandır onların arınması tüm leşlerden
Leş bildiklerinden
Çünkü her birimiz arınmamış günahlarız aslında
Yokluk kendi kabrimizde gülistan eylediğimiz aynalardır
Kendimizi sever kendimize güleriz
En yakın bildiğimizdir kendimiz
Bir de
Bir de
Yani diyorum ki
Bir de
Tutkularımız

Ne yani durduk yerde kime toplatalım beni
Buradayım
Kimsenin dokunamayacağı kadar uzak
Ve dokunamayacağı kadar
Benim işte
Sen
Durmadık zamanların tutkun sevgilisi
Dur demedim daha
Tutkun dediysem tutmadan tutunmadan dahi tutunamadan..

Tut herhangi bir çöpü
Kirletmeden ellerini
Her çöp kendince arınmıştır
Ve
Senin attığın kadar çöp
Başkalarının tutkusu olacak kadar masum
En çok kendi kadar temiz
Arınmak ve erinmek
Arınabilmekten erinebilmek de denilebilir

Yani demem o ki;
Biz dört ayak üstünde duranlara hayvan diyoruz da
Ya hayvanlar bize ne diyor..

Cumhur Karaca
02/12/2011