bir orman ki hep gece gidiyorum oraya
karanlık ve soğuk olduğunda
sis bastığında ve yağmur yağdığında,
yangın çıkınca kaçıyorum avaz avaza
sonra bir orman görüyorum düşümde
gecenin morluğunda çıkıyorum çıplak ayakla
yürüyorum ama ayaklarım hiç üşümüyor
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Karamsarlıktan sıyrıldığımız an gücümüzü keşfediyoruz,karamsar kalırsak çırpınsak da boşa...
Yüreğine sağlık,şiir yazmak içinde karamsarlık gerek değil mi bazen :)
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta