Concrescence Şiiri - Deniz Ercivan

Yüzümün ağırlığı ile ilişkilidir, hüznümün irkilişi
Bir resmin bütün renklerine, karmaşa düşüşüm

Yerimi yadırgıyor oluşumla...

İnişimiz o maktuli çok yalnızlığımla
Bütün çatlak duvarları süzüm süzüm
Çöktü asansörler apartman boşluklarına
İpleri koptu bütün teleferiklerin
Bizi o yalçın dağlara götürecek
Ağzımızda top yekün bir şiir
İşte bununla kesildi tüm vesaitlerin önü...

Kocaman ordu şimdilerde ses uygun adım uygun uyak

İki titreşim arasında dedimki ben
Bir bildiği var bu kaderin
Muhakkak anlaşılır ilmi yolun
Yol bitiminde...
Suratımızı kaya kaya inişi bu kır çiçeklerinin
Bir hortumun ağaçları kökünden sökmesi
Ah! dedik işte ah! hep bir ağızdan
Bir de anlasaydık şu rüzgarın ilmini
Burnunun ucunda niçin Tanrı hep
Hipermetrop gözlük camları
Ve neden hep kapalı gişe oynatır bütün filimleri

Oysa geniş bir hoşnutluk içindeydi zaman
Bıraktığımdan beri texsaslı bir kovboy olmayı
Halat atmayı hayal sürülerinin ardından
Gerisi makine ve teffaruat
Ki başımın bütün öznelerini boşaltsın diyeydi çöpçüler
Kaynaklasınlar gerektiğinde de esnek yerlerimizi
Bunun için sığdırdık bir kaç demirciyi

Mezarlar hiç dar değildi!
Sereserpe çözdük biz ilmini genişliğin

Beni artık kan da tutmuyordu...
Kendim indirdiğimden beri tüfeğimin dipçiğini
Kendi burnumun direğine
Zaten iki kriş beş çividen ibaretti inşaatım
Yüz delikten izliyordum yüz göz ile
Ağlayınca yüz delikten ağlıyordum
Her tükürükte bulunca midemi
Sarılıyordum yüz elle

Helaya ise hala tek başıma ağzımın bulantılarını
Gözlerimi bir anıt kendim dikiyordum
Karın boşluğuma...

Tanrım! beni kan da tutmuyordu artık..
Ve beni sen de tutmuyordun hiç!