Conconlar Şiiri - Ümit Göksel

Hep bana değil bu yalnızlılar,bir gün gelin seni, senide kucaklar,bırakıp gitiğin gibi birgün beni,bırakacak adam sandığın conconlar.
Arkana dönüp bir,bir bakacaksın,neler kaybettiğini anlayacaksın,affet beni demek için geldiğinde geldiğine bin pişman olacaksın.
Olacaksın sen çok ağlayacaksın,aradığın o adamı bulamayacaksın,her yüzüne güleni dost bilipte hatalarının kurbanı olacaksın.
Gecelerin kabus günlerin hayal,şöyle bir düşünde maziye dal ne güzel bir aşk yaşamıştık ama,oldu şimdi hepsi masal.
Yastığa başını koyduğunda çok isteyip ama uyuyamadığında,hıçkıra hıçkıra ağladığında,hani nerde conconlar yokmu yanında?
Kurşuna dizilmiş bir ceset gibi,yüreğim paramparça kanlar içinde bırakıp gittiğin o günden beri içimdeki sevgi döndü nefrete.
Gençliğim gururum sevgim hayallerim,buz gibi ellerim yaşlı gözlerim,ihanetinin bedeli ağır olacak iki concon uğruna beni terkettiğin için.
Farkettiğin zaman büyük hatanı,vuracaksın taşlara hergün başını,bu işler parayla değil sırayla.
Kendin ettin kendin buldun şimdi sen ağla.

SENSİZLİK İNAN BENİ
YAKIYOR BİR KOR GİBİ
GİTTİĞİN GÜNDEN BERİ
BİR GÖRSEM ŞU HALİMİ NELER CEKMEDİMKİ