Çon Halil Şiiri - Fikriye Koyuncu

Bir intikam hikayesidir seninle bitmeyen kavgam
Kaç kurşun izi vardır açıp baksan alnımda davam
Dokuzlu dolu sol elimde çon oldum topal ayam
Görüyor gibi yaptığım gözüm çiğnimi kesen kendi kamam

Deynekler çatıladı alnımın çatında tek başımayım
Atımdan indirildim mavzerim çekildi kim tarafındayım
Dağ başında arkam uzak sesim gitmez kişneyen atım duymaktayım
Püse çalındı bıyığıma öfkemden kan kusarım şakam yok boğulmaktayım

Dizkapaklarım kaç deynek yedi bilmem karın derim yüzük sinek konar
Taş garlağına sıkıştırıldım köpeğim döşümdeki fişeklikten diş takar
Çektikçe inlerim bırakır belim keçelemiş sırtımda kazan kaynar
Ölüm koymaz ay ışığında akan suya düşsem gündüş leşim kokar

Derken sen geldin hasmımın bacısı bildim ellerime taş bağladın
Katran şerbetiyle toprak yakısını boşböğrümde safran yağladın
İntikam çentiğine kendi kendini çizim çözülmesiz yakıp dağladın
Ördün meliklerine Çon Halili dönüşü yok bu yolun boşa yalvardın

Çon Halilim eşkiyaya çıktı adım hiç uğruna oba döğüşünün bedeli
İyi niyetli ozan boyacı yazar şerbetli konuşan karayağız kekilli
Has delikanlı ciritde yenilmey meydanların atlı beyi güreşçi Halili
Çon oldum hiç davasına Hasmımın canevine girdim elâ gözlü top melikli