Çolpan Şiiri - İbrahim Kavas

Güneş yine düştü
Yüce dağların ardına.
Akşamın tülü çekildi
Boz bulanık ufuklara.
Kurşuni saatlerin telaş zamanında
Herkesin evine ulaşma heyecanıyla
Gözlerime çöken hüznün,
Kırık gönül mahsunluğumda
Sen yetişirsin hep, bilirim
Sarı yıldız…

Şehrin üstüne çöken
Akşam fluluğunda,
İşte gelip, girdin koluma
Getirdin beni bir mahalle parkına,
Sırtımı dayadım sokak lambasına.
Ceketimin yakasını kaldırıp
Soğuk ellerimi koydum cebime.
Korkma, geçer şimdi, üşümem ben
Caddedeki gördüğüm mutluluğun
Sıtmasıdır, bu titreme…

Hafiften serinlikle birlikte
Üstüme çekeceksin yıldızlı geceyi
Örtüp bastıracaksın beni,
Emanet edeceksin sonra sokak lambasına.
Işıyan pencerelerin örtülen perdeleriyle
Gideceksin karanlıklara gece boyu
Sarı yıldız…

Bir ambulans geçiyor yanıp sönerek
Nefes nefese.
Uzaklarda bir yerde bir köpek havlıyor,
Canhıraş.
Çöpte iki kedi balık kılçığı yalıyor,
Mutlu mutlu.
Üveyikler dallarda uykuda,
Serçeler ise saçak diplerinde.
Sokak lambası avutuyor beni
Cılız solgun ışığıyla…

Unutma beni ha, sarı yıldız!
Buradan sen alacaksın
Şafakla birlikte,
Sokak lambası sönmeden.
Alıp götür beni, kimsesiz kalabalıklara,
Sessizlikteki gürültüye karıştır
Orada kaybolayım ben.
Belki gülümserim uzak mutluluklarda.
Geç kalmayacağını biliyorum ama
Yine de hatırlatmak istedim yalnızca.
Benim vefalı dostum, sırdaşım,
Arkadaşım, sarı yıldızım
Çoban yıldızı…