Çöldeki Yalnızlık Şiiri - İlyas Önal

Yazgımız aynı değil mi ikimizin de,
Bu çöl gibi dünyanın ortasında,
Sen ve ben birer yaralı değil miyiz,
Daha doğmadan yaralanmışız biz,
Gel o zaman dostların dostu,
Bu çölün ortasında kadehlerimizi kaldıralım,
Bırakıp gidenlere değil bırakıp gideceklere de içelim,
Aldığımız ve alacağımız tüm yaraların şerefine,
İki bedeviyi çölden iyi ne avutur,
Serin gecenin altında içelim,
Ay parlasın aydınlatsın bizi,
Gölgelerimiz titrerken rüzgarla,
Bir ağlayalım bir gülelim hallerimize,

İki bedeviyi çölden iyi kim anlar,
Gel dostların dostu avutalım birbirimizi,
Bir adam ne çoktur bir insan için,
Aslında ne kadar fazladır bir insan,
Bak görüyor musun ikimiz,
Bütün bu çölün kuraklığından,
Ve sonsuzluğundan ne kadar da büyüğüz.

Gel dostların dostu, yoldaşım,
Bir kadeh sana bir kadeh bana,

Şerefe, şerefsizliğe
Aşka ve terk edilmeye,
Kısaca insanların yazgısına içelim,

Bizden öncekiler de aynı yaralarla doğmadı mı?
Biz de yanımız da götürmeyeceğiz ya yazgımızı.
Bu çölden başka sonsuz var mı bu gece?

Gel dostların dostu sonlarımıza içelim,