Çöldeki Güneş Şiiri - İdris Çetin

Kız çocuklarını, diri diri toprağa gömmek adetti,
Bunların amacı, şüphesiz nesli yok etmekti.

Zina ve fuhuştan kadınlar bezdirilişti,
Bir hayvan gibi, belde belde gezdirilmişti.

Kabileler arası, kan davası hiç bitmezdi,
Haram aylar dışında, insanlar hiç gezmezdi.

İnsanları, kula kul etmek adet olmuştu,
Kâbe’nin içi, cansız putlarla dolmuştu.

Kadınlar bir hayvan gibi satılırdı durmadan,
Alırdı diğeri, adını sanını hiç sormadan.

Kibir ve inatçılıkta, çağını aşmış insanlar,
Küfür ve şirkte haddini aşmış insanlar.

Gözleri kör, kulakları sağır olmuş maldan,
Dünya menfaati için, ayrılmışlar doğru yoldan.

Hayâ, edep kalmamış; hayvanlardan farkları yok,
Putperestler ve ötesi yolları bir sapıklıkları çok.

Putları Allah'a ortak koşmak bunların ibâdeti,
Acıkınca da putlarını yemekti, bunların âdeti.

Şiir ve edebiyatta kalmamıştı, karşılarında rakip,
Putlara tapmakta da; edin diyorlardı, bizi takip.

Materyalist ruhların babasıdır, bu açgözlüler,
Dünyayı yeseler de doymaz, bu açgözlüler.

Herkes; kendine bir din, bir de ilah edinmiş,
Bunlar bataklığın en ücrasına ansızın gelmiş.

Evet, cahiliyyenin, insanlık için yüz karasıdır bunlar,
Düşüncesiz insanlığın, yuvarlandığı lağımlı kuyular.

Ey yüce Nebi! İşte sen böyle bir zamanda geldin,
Onları o halde görünce, hemen Rabbine eğildin.

İmtihan dünyasıdır, insanlara din ve ahlâk gerek,
Sen, insanların susadığı dini getirdin direk.

Senin kalbin yıkanmıştı, giremezdi şeytan,
Şerrini açıp saçamazdı, senin yanında bir an.

Sen gelmeseydin, halimiz nice olurdu,
Evimiz barkımız, yine pis putlarla dolurdu.

Oysaki sen geldin, yanında da yüce Kur’an,
Allah’a şükürler olsun, okuruz onu her an.

Sen, insanlığa şefkati ve merhameti öğrettin,
Anne, babaya itaatin bilincini hemen verdin.

Kibir, kıskançlık ve kötü zandan eser yoktur sende,
Her yerde Rabbine ediyordun, secde üstüne secde.

Bir insanı kurtarmanın; bütün insanlığın kurtarılması,
Bizim dinimizin emridir, yoktur insanlığın batırılması.

İnsanları, sapıklıklardan uzaklaştırmak için çalıştın,
Durmadan savaştan savaşa, Allah için koştun.

Sırtında taşlar taşıdın, hendekler kazdın,
En sonunda, küfrün zehrini kolayca kazdın.

Hayatın boyunca, hiç İslam’dan taviz vermedin,
Önüne yığılan, bütün dünya mallarını geri çevirdin.

Müşriklerin işkencesine, Allah için direndin,
Aç, susuz kaldın; bu davadan hiç yılmadın.

Âlemlere rahmet olarak geldin, aydınlattın yeri,
Senin getirdiğin dine giren çıkmıyordu geri.

Siyahı da, beyazı da bir dedin ayrım yapmadın,
Ben, Arabım diye kavmini hiç üstün tutmadın.

Uyku girmezdi, gece gündüz gözlerine,
Karşı çıkan olmazdı, senin doğru sözlerine.

Seni bu davadan vazgeçirmek için çok çalıştılar,
Yeter ki sen; bizim ilahlarımıza karşı gelme dediler.

Bizim; Lat, Menat ve Uzza, dediler yüce ilahımız,
Bunların uğruna canımızı hiç çekinmeden veririz.

Maddi çıkarları ellerinden gidenler, hayâsızca saldırdı,
Mazlum ve fakir insanları da, daima haince kandırdı.

Sen, ne söylemişsen Rabbinden geleni dedin,
Müşriklerin şiir ve asılsız sözlerine aldırmadın.

Mekkede'den dünyaya nurun dalga dalga yayılmıştı,
Teslim olan kalpler, şirk ve tağutu söküp atmıştı.

Getirdiğin din, bu insanların aydınlığı içindi,
İki dünyaya da sarılıp, tutunmak içindi.

Sen, şeytanın hilelerine hiçbir zaman kanmadın,
Yüce Allah’ın emirlerinden başka bir şey anmadın.

Ey nebiler nebisi! Bir güneş gibi içimize doğdun,
Aydınlattıkça aydınlattı, kararmış kalpleri nurun.

Hak gelince batıl zail olur, her zaman elbet,
Seni Allah gönderdi, insanlığın tümüne nihayet.

Senin ahlâkın yüce kitap Kur’an'dı,
Ona uyan, hiçbir zaman sapıtmazdı.

Kur’an ve sünneti emanet ettin sen bize,
Bunlara uyarsanız dedin, zeval gelmez size.

1990 / Konya