Çölde Akşamüstü Şiiri - Vahdet Mehmet Güneş

develerimizin rahvan yürüşüyle
salına salına gidiyoruz amcamla
önde seyrek bitki kümeleriyle
uçsuz bucaksız sessiz çöl
kehribar renkli boş araziler
yürüdükçe mesafeler ufka akmıyor
ufka doğru adeta düşüyorlar
tropik bir güneşin tülünde
bir beşikte uyukluyorum sanki
görüş alanımda ne bir bitki sürüngen
ne böcek ne de tozlu bulutlar
önünde engel bulunmayan rüzğar bile
çıkarmadan ses alçaktan yalıyor kumulları
yürümüyor bir kayanın uçurumundan
yuvarlanışı misali
her adımda bir kez daha düşüyorduk
önümüzde açılan sınırsız boşluğa
bir ölüm sessizliği değil
henüz doğmamış olanın
henüz varlık alanına çıkmamış olanın
ilk sözden kelam dan önceki zamanın sessizliği