Çöl Yangını Şiiri - Mehmed Aksu

Kaldırınca duaya şu ellerimi,
Adını söylemeyen dili neyleyim
Aminler biriktiren sözcüklerimi
Aşkındır eyleyen deli neyleyim.

Senin hasretin ile çatlarken toprak
“Yağmur”u bekleyen kum tanesiyim.
Kuruyup dalından koparken yaprak
Annesiz kalmış bir serçe sesiyim.

Aşkınla tutuşurken Bektaş Veliyim
Karaniyim çöllerde senin yolunda
Taptuk, Yunusum, Celaleddinim
Hasan Hüseyinim omuzlarında.

Görseydim bir kere senin yüzünü
Bu gözler de dünyayı gördüler derdim.
İşitseydim bir kez cennet sesini
Kulaklarım bir sırra erdiler derdim.
Öpseydi dudaklarım nur ellerini
Dudağıma merhem sürdüler derdim.

Aşkına ağlarken gökte bulutlar
Gözyaşım toprağı sulayıverse
Yokluğunla yakarken bedeni kumlar
“Canım” dediğime “canım” “can” verse

Yol olsa bedenim aşkın yolunda
Her gün her öğün çiğnense dursa
Bir ah bile belirmez dudaklarımda
Ahiretim cennetinin komşusu olsa.

Ne zaman duysam senin adını
Elimi kalbime koyar susarım
Çöller kuma doyar, denizler suya
Ben her bir yudumda sana susarım.

Çöl yangını yüreğimde erirken
Yine yokluğunu vurmakta saat
Canım canına hasret çekerken
Dili olamaz derdimin naat.

Mehmed A.Aksu