Çöl Yalnızlığı Şiiri - Ülkü Güven

Diz çök hakikate Ey Sevgili...
Saralı aşıkların boynunu büktü karanlığım...
Ben söylerim söylenmesi gereken yasak cümleleri
Sen sus...
Sus ve çek gözlerini gözlerimden...
idam hükmümü versin akıllı adamlar
Akıllarından bana da ayırsınlar...
İsli paslı düşlerin peşini bıraktım diyorum
Bıraktım....
Şimdi diz çök hakikate...
ve çek gözlerini gözlerimden...
Şiirlerimi yolluyorum sana,
Rotasını şaşırmış katarlarla...
Kokunu bıraktığın her rüzgar yer küreyi sallıyor...
Yapma....
Başım dönüyor adını sayıkladığımda...
Sakarlı üç Tulpar tornaklarını saplamış toprağıma
Kara korsanlarının izlerine karışıyor izleri...
Güller ağlıyor...
Annem ağlıyor...
Bense yine ağlayamıyorum
Ağlayamadığım için anlayamıyorum....
Çirkinliklerim,güzelliğime savaş açmış Nil kıyısında...
Fırat asiliğinden çıkıp,İdil'in yatağına girmedikçe,
Sansa'nın kader çizelgesini çizecek...
Bilmiyor....
Ben sensiz nasıl nefes alıyorum bilemiyorum...
ya da sen bensiz nasıl sensin...
Cibril'in aldığı emirle,secdeye vardı Cehil
Sen neredesin?
Korkak bir küfürbaz
Kahrolası bir cellat
Yuhlanmış bir aşığım senden tecrit olduğumda...
Leylak rengi bir çöl gecesinde tutsağım...
Mor halkalı ufuklarda görünen vahaları sen sanıyorum hep...
eyvah...
eyvah...
ve siz....
Siz Züleyha'yı kıskanan köleler...
Gidin benim çölümden...
Lakin...
Bastığınız yerlere kuyular kazdı Yusuf'um
Dölek basın...
Heryat!
Ses yok...
Haber gelmiyor zindandan...
Kenanlılar öldürmüş ürkek posta güvercinlerini
Hepsini öldürmüşler...
Neredesin sevgili....