Çöl Hikayeleri.. Şiiri - Uğur Deniz Ülkegül

Leyla sevmek hoştur amma,
Mecnun olmak, başkadır..Başka..
Şarab içmek hoştur amma,
Ayık olmak başkadır..Başka….

Ve vurdum dört nala atımın dizginlerini..Bu uçsuz bucaksız çöle..Bu susuz toprakların kumlarına, uzayıp giden, alabildiğine..Yağmurdan medet ummadan, kaybolmaktan ya da ölmekten bir an bile korkmadan..
Dediler ki çok yiğidi aldı koynuna bu çöl, çok serdengeçtiye yol kesti, esir etti günün sıcağı, gecenin ayazına..
Dediler ki gitme! Saklar sırrını içinde, gömer sıcak kumlarına gizini, çok zor işin..Sen..Onu bulamazsın…Gitme deli oğlan..Gitme..Ateşsin lakin.. Sen bile bu sıcağa dayanamazsın..Aşk..Yakar adamı…

Küheylanım! Oy küheylanım,
Savur yelelerini çöl rüzgarına,
Kaldır tozunu kumların,
Götür beni o güzelin bakışlarına,
Bir çırpıda geçelim tepeleri,
Varalım bu toprakların sırrına..

Şah’a kalktı küheylan,
Gözleri ateş parçası!
Meydan okuduk ölüme..
Ne savaşlardan çıkmıştık,
Nasıl karşı koymuştuk,
Yeryüzünde zulüme…

Bu kez başkaydı..
Ne düşman vardı ortada,
Ne ok, ne kılıç,
İçimizde dünyaya hınç,
Muradımız aşk’aydı…

Bir kervana rastladık..Develer boyu altın, inci sıralı..Kervanda endamı hoş aşüfteler, hoş kokular, üstlerinde sırmalı fistan elbiseler..Seslendi kervancı başı..”Heeeeeey Süvari! Nereye gidiyorsun? Yoksa yolunu mu şaşırdın? ” Çöl’e dedim..Çölün sırrını bulmaya..”Haaah hah haaa bunu kolay mı sanıyorsun? Tam kırk yıl oldu bu çöldeyim ben..Ne yiğitler göçtü Senin
gibi..Çoğunu ben gömdüm..Senin sır dediğin, açmayan bir gül’dür..Onca dolaştım bu kumlarda da, hiç görmedim..Boş ver delikanlı..Telef etme kendini..Bak kervanıma..Bir sürü nazenin var..Katıl bana, seç al birini..Zevk, muhabbet, senin olsun..”
Deeeeeeh bre küheylan! Yürü aslanım..Şeytanın uşakları yine sefere çıkmış..Yakışmaz bize oyalanmak..Görelim bu sır neymiş. Ne kadar zormuş bulmak..

Peçenin ardında saklı tebessüm,
Ayna ne işe yarar ki elinde?
Ne garip,
Kımıldamadan duruyor,
Dünden beri hep aynı yerinde…

Kim bu küheylan?
Bir acaip bedevi..
Yol kesmez,
Pusu kurmaz..
Anlaşılan,
Yok bir evi…

Gitsek,
Sorsak mı ne?
Galiba bu bir kadın!
Bakılırsa entarisine..

Mola verdik o berzahta..Küheylan..Ve ben..Bir sabah uyandık..Bir de baktık..Başucumuzda bekliyor bedevi kadın..Ben söyledim o sustu..O konuştu ben dinledim..Ne yapıyorsun burada dedim..Söylemedi..Vakit dardı..Gitmeli dedim çok defa, gidemedim..Akşam olunca çekiliyordu bedevi, kendi kumlarına..Biz yatıyorduk..Ben uykusuz, yüreğim öykünüp duruyordu, siyah peçenin ardına..Bir sabah erken kalktım..Usulca sokuldum bedevinin yanına..Yerinde yoktu..Aramaya başladım..Neden sonra bir hıçkırık sesi geldi kulağıma..O yöne seğirttim..Yürüdüm, bir baktım ki tepenin ardına….

Yare varmak hoştur amma,
Yaren olmak başkadır..Başka..
Ateş olmak hoştur amma,
Yanık olmak başkadır..Başka…”

Beyazlar içinde bir kadın..Çömelmiş kumlara, eğmiş başın..Damla damla dökmekte göz yaşını, bir çiçeğin üstüne..Baktım dalında nazenin, tomurcuk bir çöl gülü.

“Çöl’de gül yaşar mı hiç.? ” Yaşarmış..Bir tane..Ama kimse bilmezmiş..Nerede? Nasıl yaşadığını? “Nerden bulur ki suyu? ”
İşte çölün sırrı da bu..Kimse bulamamış bunun cevabını..Rivayet bu ya.. Bulana aşk’ı öğretirmiş bu çiçek..Aşk’ın sırrı da onda saklıymış..Aşıkların cesedini çürütmez ya toprak..Gül bu yüzden kurumamış..Onu bulacak, aşıkların soyundan, cengaver bir adammış..O gelince..Gül açacakmış…

Demek buydu..Demek gül, bu yüzden yaşıyordu..Bu kadın..Her gün bu çiçeği göz yaşıyla suluyordu…Beni görünce irkildi kadın..Peçesini kapattı hemen yüzüne..Peki ama kimdi bu kadın..Ben kimdim..Kimdik biz? Gül’e baktım..Açacak mıydı?
Kadına baktım..Ürkek, çekingen, utangaç..Sahip mi çıkacaktı tomurcuk Gül’e..Yoksa sırrı bilindi diye…Kaçacak mıydı?

Talip olmak hoştur amma,
Dengin bulmak başkadır..Başka..
Aşık olmak hoştur amma,
“Sadık” olmak, başkadır..Başka…..

Kimiz? ...Öğrenemedik henüz..Sustuk zamana……..