Çöl Gülü Şiiri - Şirkan Hatay

Çölün bir Leylası meshurmus bir de Gülü,
Orada yeşermiş dunyanın en güzel sümbülü.

Her taraf kuruymus, her yer sessizmis ve ölü,
Orada gülümsemiş kainatın en tatlı Gülü.

Yetişseydim o güle, olurdum mecnun bülbülü.
Bir tebessümüydu hayatımin en buyuk ödülü!

Ne kadar isterdim yasamayı onun ikliminde,
Uzaktan da olsa kokusunu hissedebilseydim ben de!

Zaman onunla gülümsemiş hem çöl de,
Baharlar gelmiş, çiçekler acmış her yerde.

O güle hizmet eden Azizmis her bende,
Bir su olsaydım da dolansaydim dibinde.

Her gulun dikeni olurmuş derler de,
O Gülün toprağı olsaydım dikeni de!

Ama dikeni olmayan tek gül o Gül imiş,
Çöl bedevilerine dahi hep gulumsermis!

Kar kıs da olsa hiç solmazmis o Gül!
Kokusu cennetten gelirmiş üfül üfül!

Terlediginde yanakları olurmus al pembe,
Yüzü Huzur saçarmış etrafına deste deste!

O Gülki onunla sehbal acmış ilahi beste!
Onu goren ona meftun olurmuş hem dilbeste!

Simasında toz yok, toprak yok, pırıl pırıl imiş!
Çöle gömülen masum çiçekler gozyaslari ile dirilmiş!

Çöl Arsalanlari bile diz çökmüş onun önünde,
Çünkü Allah tecelli ediyormus o masum Gülde,

Canisi de Asık olmuş ona, Vahşi si de çölün!
Kuzu olmuş oturmuş gölgesinde o Gülün!

Dostu da düşmanı da öyle eminmiski o Gülden,
Namusunu dahi gelip ona bırakırmış emaneten!

Devesi de kaktüse de kanmış o Ab-i Hayattan!
İblis dahi umutlanmis o rahmeten lil Kainattan!

Biz niye ümitsiz olalimki hele bir düşünün!
Gölgesine sığınmak varken O Çöl Gülünün!