Çöl Gibi Şiiri - Ali Kemal Bozkurt

ÇÖL GİBİ
Gençliğimde dost bağında gül oldum
Yaşlanınca öz canlara el oldum
Naçar kaldım ağlamaktan kör oldum
Bağrım yandı sahra gibi çöl gibi

Dost evinde konuşmayan dil oldum
Zaman geldi can dostuma el oldum
Hoyrat elde örselenen gül oldum
Bağrım yandı sahra gibi çöl gibi

Zaman oldu çok zorları başardım
Zaman oldu doğru yolu şaşırdım
Sevda çektim ciğerimi pişirdim
Bağrım yandı sahra gibi çöl gibi

Ya dost dedim kervana katıldım
Hor görüldüm yaban ele atıldım
Köle diye pazarlarda satıldım
Bağrım yandı sahra gibi çöl gibi

Çoban oldum çölde sürü gütmedim
Susuz kaldım bırakıp ta gitmedim
Çok acı çektim ama isyan etmedim
Bağrım yandı sahra gibi çöl gibi

Garip Bozkurt’um bir hayalde yaşadım
Omuzuma yük bindi onurumla taşıdım
Ciğerlerim buz tuttu ağustosta üşüdüm
Bağrım yandı sahra gibi çöl gibi..

Ali KEMAL BOZKURT