Uçsuz bucaksız bir sahra
Güneşten kavruluyor her yer
Ansızın sahnelenen bi vaha
Serapmış görülen gölgeler
Can yakan bir çöl çiçeği
Dokunsan kanıyor parmaklar
Kızgın kumlara gömülüyor
Bu hataya düşen tüm ahmaklar
Kayıt Tarihi : 19.12.2020 08:36:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Çöl ile insan bir sembolizasyon içerisindedir. İlk bölümde sonsuz yalnızlığın içinde devam eden insan, tıpkı çölde göz yanılması ile görülen vaha kandırmacası gibi kendisini kandıran insanlar ile karşılaşıyor. Bu durum, her iki cinsiyet için de karşı cinsi işaret etmektedir. İkinci bölümde ise bu kandırmaca bir çiçek motifine dönüşmüş şekilde karşınıza çıkıyor. Bilindiği üzere çöl çiçeği kaktüsten başka bir şey değildir. Bu hataya ikinci kez düşüyor ve kaktüse elini uzatıyor. Aynı hatayı ikinci kere işleyen insanlara verilen sıfat ise ahmaklıktır. Eğer bir birim daha ilave edilecek olsa idi sizleri son olarak kutup ayıları ile haşır neşir edebilirdim lakin olayın basitleşmemesi adına burada bıraktım.
![Hakan Şenol](https://www.antoloji.com/i/siir/2020/12/19/col-84.jpg)
Esen kalın.
Slmlr
TÜM YORUMLAR (2)