Çöl Şiiri - Nedim Nihal

Uzak yollarda dahi bir tek mavilik yoktur
Ne bir canlı ne bir hayat ne bir dirlik yoktur

Geçmek gerek yolları aşıp, ileri gitmek
Ona giden yolu aşıp kavuşabilmek

Gökte bir şey yok, ne de yerde bir şey var,
Sağım ve solum bomboş, ayaklarımda kumlar.

Batıyor her zerresi binlerce hançer gibi
Kumlar ziyâsı bana revnak-ı cevher gibi

Gidiyorum, gidiyorum, gidiyorum bugün
Gittim geldim hala aynı, gidiyorum her gün

Bir acı cevelan ki bu mesâfât-ı çölün
Git git bitmez ve ölürsün, gelin de bir görün

Çöl hayatının tasviridir bir parça cidal;
Zemîn-i kumları ki zülal, bitmez bir melal

Bedeviler binip develerine giderler
Çöl yolunda kârûbanlar develer sürüler

Yine bin yıl evvelki gibi esrar-ı mesâfât
Doğanlar ölenler, yine etrafı harâbat

Şimdi delicesine sevmek istesem bile
Mecalim kalmadı iki öteden gelmeye

Yüzyıllar arasında bazı sultanlar geldi
Koca koca ordularla buralardan geçti

Sonu gelecek bir zaman bu serâb-ı çölün
Eminim ki o zaman zamanıdır ölümün

Dağlar yok deniz yok yeşillik yok hiçbir şey yok
Yıllar ziyasını içti, revnâk-ı pertev yok

Gençliğin nârını çoktan tüketmiş olan bir çöl
Öyle bir çöl ki avaredir, virânedir çöl

Çöle zamanında edenler çokça hıyanet
Esbâb-ı zulûmettir ki onlardan sirayet;

Bunca elem, bunca dert, haram edilen haklar
Merakımdır, Tanrı sorunca ne yapacaklar?

Bu çölün sonsuz ufkunda tek bir bedevi var
Elinde bir çiçek var, ekecek bir yer arar

Bedevi ki kalbi viranedir paramparça
Ekebilirse bu çiçeği çıkacaktır arşa

Sona geliyordu artık bulamıyordu yer
Elhân-ı nebiî, bu zehreye hayat ver,

Sona geldikçe içinde artıyordu hüzün
Sona geldikçe içinde artıyordu hüzün

Ah ettiği dualar hayatı boyunca boş,
Tanrı sadece vefasızı duymuş artık boş.