Çöl Şiiri - Vedat Sümbül

'Salt Leylâ'sı değişen bir masalda, hep aynı yalanı yaşadım.
Ondandır uçurumlara bu denli sevdalanışım.'

Yangın yerine dönmüş bir masaldan mor şallar içinde çıktın yola.
Ardında, kanatları gümüşten binlerce güvercin;
Kan ter içinde, endâmına kanat çırpmaktan.
Biri kirpiklerine asılı, küsmüş masallara...

Yanın sıra çatal dilli bir köpek,
Sınadın kendini;
Kaçtın masalından, kendin olmaya.

Üç çöl geçtin, alnı ak, kızıl bir atın sırtında;
Ardında söylenceler bırakıp çöle döndün.

Dediler ki anlatıcılar, yüzüne bakan kör olurmuş 'çöl'ünden.
Dediler ki töre ölüm takmış ardına,
Ardına düşen dönemezmiş geri.

Bildim 'çöl'ünü, 'töre'ni çalıştım,
Bir güzel öğrendim.

Uçuruma yakışanın sorusu olmaz,
Soru sormadım.
Baktım yüzünde kavrulan 'çöl'e, kör olmaya...

Dudakların töre yangınlarından kalmıştı, su/suverdim...
Denizi bir daha göremeden ölmeye, düştüm ardına.

Tüfekliler kanlı gömleğimin derdinde;
Ağlayıcı kadınlar,
Çoktan yaktılar 'ağıt'ımı;
Çünkü her şey, baştan belli bu masalda...