Yalnızlık kemiklerimi sızlatırken
Ciğerlerime dolan hüznü soluyorum
Soğuk bir şafağın başında
Sanki güneşi ben doğuruyorum
Öyle acıyor, acıtıyor
Yüzüm buruşuyor
Ağlıyor muyum belli değil
Ölecek gibiyim
Yaşım daha elli değil
Üzerine bastığım taşlar kadar ağırım
Ama bu belim kağnı değil
Git gide çöküyorum
Sanki yeri göğü ben çekiyorum
Ömer Faruk Çat
Kayıt Tarihi : 2.3.2024 12:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!