Çöküş Şiiri - Yunus Erden

I
Ah Bayım!
Mim çekilmiş gözlere
Bakamıyoruz eskisi gibi
Ve arkamızda imrendiğimiz ip
Bağlamışlar bizi
Oynatılıyoruz
Bu nasıl bir kukla samimiyeti

Yapışmış yakamıza iri bir kin
Ve soldu bahçemiz
açmıyor artık artık çiçekler
Genç fidanlar
Sarmaşıklar bitirmeyen defin
Bitiyoruz bayım
Git gide kör olduk
‘’ Yoruldu boynumuz Batıya
bakmaktan’’
Yıldık yıldırıldık
Göremiyoruz artık
Karış karış yok olduk
Sunulmuş bir ab-ı hayat
Aslında zehir
Bitiyoruz

Kopmuş tüm bağlar
Anne karnında başladı kavgamız
Her adım düşman
Ve bir deniz yüzüyoruz
Deniz ki kızılcık şerbeti gibi
Aslında kan

Ölüyoruz bayım
Kanatlıydık biz göklerde
Kol ile kandırıldık
Severdik biz elif ile
Aşk ile kandırıldık şehvetle
Konuşamıyoruz artık eskisi gibi
Ağzımız dolu cümle
Yaktılar köprüleri
Ortada kaldık bayım
Geçmişe gidemiyoruz artık
Ve gelecek karanlık
Metafor leke

İnanıyoruz bayım
Unuttuk bildiklerimizi
Ve yıktık yaptıklarımızı
Bize biz olmayı gösterdiler
Yıka yıka
Bitiyoruz bayım
Her maddeye esir olduk
Zindan dört duvar değilmiş
Anladık
Özgürlüğümüzü kaybettik bayım
Elimizde tek ekran
Köle olduk
Çalındı değerlerimiz

II
Bitti bayım
İmrendiğimiz gelecek
Kökümüzden söküp attı bizi
Biz olmayı çile
Ben olmayı mutluluk gördük
Dün tüm kıtaydık biz
Bugün bir köşeye sıkıştırıldık
Yorulduk aslında
Ve kazandıklarımız
Değmedi aslında kaybettiklerimize

Çöktük bayım
Bedenimiz yorulmadı sadece
Yaşlandı fikrimiz
Öteleştik bayım
Yitirdik mitlerimizi
Bir değerimiz kalmadı
Mum olmak yerine
Mum altına sığındık
Unuttuk biz bizi
Ve batıya sığındık
Işığa hasret yaşadık
Çiller için güneşe küstük
Ve yaktık anayı

Bayım
Şimdi yaşadığımız hayat mı
Sadece
Var/sayım