Çöküş Şiiri - Güray Köksoy

“Hiçbir mutluluk, bir yıkımın üzerine kurulamaz”
Bertrand Russell

Bu paçavra ruhları taşıyamam, kokmuş düşünlerin sayrılığını
Delirmeliyim, kurtulmak için ikiyüzlü aklınızdan
Küfrün zehrinden sakınmalıyım biricik sözümü

Bu iyicikleri, oruncu soytarıları taşıyamam
Çıkamam soysuz yükselmenin merdivenini
Yoğurmalıyım sert kayanın hamurunu, yumuşak, kaypak sokulmalarınıza karşı
İçmeliyim tatlı suyunu insanlık meyvesinin
Toprağı keskin çömleğinden tarihin

Bu zorba deyişleri taşıyamam; taçlı, kötü sözcükleri
Öykünemem zamane denen şeytanın dansına
Kaçmalıyım ciğerlerimi de katarak büyük tükenişten

Bu bencil yalvarışları taşıyamam, tutamam kalbimi kavlayan odu ellerimde
Kötüleşmeliyim bu zavallı, berbat iyilikler ülkesinde
Kanımda çınlamalı ve beynimde yüce yalnızlığın çanı

Evet, delirmek istiyorum, lanetlemek için kirli aklı, büyük uğursuzluğun aklını
Çünkü taşıyamam bu barbar aklı, ölü kuşun kanatlarını
Boşlukta asılı yarasayı, dua değirmenini okşayamam
Duramam köpüren karanlığın önüne, bent olamam bu sele
Cesaretimin kızılı biçilse de cehennemlerden

Bu küçük oyuncakları taşıyamam
Göç postlarını çekemem sırtıma yapma gülüşle
Gidip bağırmalıyım oralara, yorgun ezgilerin gölüne
Yaşlı çıngırakların içine üfürmeliyim nefesimdeki sesi
Ve bırakmalıyım alışkın tutkunun dalını
Kavruk meyvelerini döken çöp ağacını bırakmalıyım

Bu anaç yoz doğurucuyu besleyemem
Rahmini öpemem eril şefkatimle
Hasta çiçeklerin kalplerine yürüyüp iz etmeliyim
Kınasını sürmeliyim ateşten tenine genç çınarların
Rüzgârda sallanırken yırtılan yaprakların ağrısı

Bu paçavra ruhları taşıyamam artık
Evet, çökmek istiyorum!