Çöküş Şiiri - Seren Barlas

Çakılıp kalıyorum koltuğa
Yüzümde torba, torba çöküşün izi.
Hissedebiliyorum derinini
İçimden geçen tüm soru cümlelerini
Saklıyorum beklentileri,
Ucu yanık kelimelerin bir köşesine
Rüzgârın esintisi yetmiyor
Ecelin terini dindirmeye
Yazıyorum seni…
Sayfa, sayfa…
Yıllar sonra yeniden tanışıyorum,
virgülle
Yarım kalanların anısına
Bir yudum daha içiyorum
Geceden…
Bir nefes daha,
Sensizlikten…
Kır saçlı bir adam beliriyor,
Perdelerin arasında.
Gece,
Sabaha gebe…
Bu ne acele sevgiye..
Hava akımı olsa gerek,
Sıra dışı nefretler sahnede
Ömür dediğin kaç perdelik oyun
Gözlerin çevrelediği
Sözlerin o derbeder hali
Kaç perdelik sevda bizimkisi
Böyle, derin mi gideceksin
Böyle, acımasız mı seveceksin
Hava akımı olsa gerek
Her sevinç,
Aynı perde de
Her öfke,
Kalıcı dertte.