Çöküntü Şiiri - Nurten Ak Aygen

Yürekte çöreklenen insafsız acıların
Günyüzüne kavuşur seninleyken geceler
O kalabalık kentlerde yoksul köy yerlerinde
Bitip tükenmeyen zorluklarla yaşarsın
Açlığa karşı koyar küçücük tarlasından
Besler çoluk çocuğu topladığı hasattan
Bakar durur göklere uykusuz gecelerde
Büyüdügü evinin penceresinde yıldız
Varlığını yoğunu unutuverir bazen
Hayalerde dolaşır ilk gençlik yıllarının
Unutulup kalmıştır çoğu ıssız köşede
Açgözlülüğü sarar acıma duygusunun
Bakarken uzun uzun çift hörgüçlü dağlara
Yıkık dökük evlerde köy yerindeki yoksul!

II

Bir yumruk gibi duran harabeler tepesi
Işıklarını süzer köylerde ve kentlerde
Tiyatrolar yıkılmış tıpkı boş saray gibi
Şimşek çakar dehşetten kasvetli meşâleler
Yıkılmış tapınaklar ölüm saçan lavlardan
Kervanlar gelir geçer bir ege efsanesi
Etrafları boyanır kızıla çeperevre
Yarasanın yasanın koyduğu krallığı
Vurur ayın ışığı dimdik duran yolcuya
Kusursuz hayalerin parıldatır yüzünü
Kumlu patikaladan arar bulur yolunu
Kaçamaz yazgısının bilgisiz ışığından
Ve habersizdir doğa insanın varlığından
Yıkamaz tabusunu çağdaki karanlığın…

III

Boyun eğecek sana bu ölümsüz topraklar
Eskil çağlardan beri öylesine diridir
Üzerinde yaşarsın ve yine de ölümsüz
Yeraltında ateşin acımasız gününe
Serecektir yerlere aç gözlü örtüsünü
Eğeceksin başını dallarının üstüne
Çılgınca bir gururla direneceksin ilkin
Becerinden ötürü gücüne güç katacak
Eğdirecek başını kokladığın çiçekler
Yürünmüyor duruyor öylesine uzun yol
Krallıklar çöküyor çöküyor tüm toplumlar
Diller gelip geçiyor bu çorak topraklarda
Ve yine de ölümsüz olmakla övünen insan
Eğecektir ölümün diz çökerek önünde…

09/10/2016