Çöktüm çaresiz Şiiri - Ayşegül Bahceci

Dün yine hayalin karşımda durdu
Eski resimlere baktım çaresiz
Anılar ağlattı düşlerim yordu
Artık gemileri yaktım çaresiz

Gittin ya adeta dünyam karardı
Gençliğim bir günde soldu sarardı
Kal desem kalmazdın neye yarardı
Ardından gözyaşı döktüm çaresiz

Yalnızlıkla her gün her an vurulup
Gelmediğin hergün aşka darılıp
Boz bulanık akan sele karılıp
Meçhulden meçhule aktım çaresiz

Mazi mezardadır gelecek kayıp
Bitmeyen dertleri gün be gün sayıp
Canından vazgeçmek günahtır deyip
İlmeği sevdaya taktım çaresiz

Umut var mı bize, bir şeyler söyle
Kanatlarım kırık uçamam böyle
Bir enkaz bıraktın omzuma öyle
Dermanım kalmadı çöktüm çaresiz

Gözüm açtım seni gördüm eş diye
Niçin bana zehir sundun aş diye
Ne yapsam olmadı bağrın taş diye
Kurduğum yuvayı yıktım çaresiz

Yarim diye diye yara gizlerken
Umutla bekleyip yolu gözlerken
Her an her saniye seni özlerken
Hasreti içime çektim çaresiz

Yollar düğümlendi hem de kördüğüm
Yalan olmuş bir bir gerçek gördüğüm
Yıllar yılı emek verip ördüğüm
Sevda motifimi söktüm çaresiz.

Kalbimde yaram var senin eserin
İzini taşırım hem de çok derin
Unutmak istemem kalbimde yerin
Anıları sandığa tıktım çaresiz

Firavun etmedi böyle zulümü
Yanıp yanıp söndüm andım ölümü
Gonca açsın diye sevda gülümü
Çorak toprağına diktim çaresiz

Ömürlük düşleri nasıl da yıkıp
Gelmediğin her gün umudu yakıp
Hasretle maziye şöyle bir bakıp
Kapıyı kapatıp çıktım çaresiz

Ayşegül Bahçeci