Çokomel Kağıtları Şiiri - Özge Özgen

Bütün şiirlere küstüm
Yazgısı palyaçolara benzeyen
çokomel kağıtlarına sarıyorum acılarımı
Burnum uzamasın diye
üç beş karalama yapıyorum fesleğen kokulu gölgemin üstüne
Çocukluğumdan bir mektup tutuşturuyorum Kalbimin elime
Dipnot düşüyorum yalnızlığımı

Küf kokulu adamlar gelip geçiyor önümden
Sonra kuşlar
Sonra her adım başına bir yağmura dönüşüyorum
Islak
ürkek bir martı yavrusu gibi

Küçük bir kız çocuğunu alıp emziriyorum
Duvarlara yosun kaplı bir denizin ellerini çizer gibi
Her köşe başında yağmurun ayak izleri
Çıplak
Çırılçıplak ve soğuk

Yeşil gözlü esmer bir adam
Vişne reçeli uzatıyor dudaklarıma
Ve yorgun bakıyor gözleri, karnabahar pişirmiş ıslak kadınlara

Artık zamandan çaldığım ne varsa
hepsi hatıra defterimde
Ve masa üstü tövbelerim hepsi çekmecemde

Yazgısı tozlu raflardan kaldırımlara adanmış
İllagal bir yağmurun sessiz çığlıklarıyım şimdi

Düşün ki zaman geçti
Çok zaman geçti
Martılar öldü
Ve unutuldum

Ve ben hala esmer dudaklı bir yalnızlğın bel kemiğini seviyorum
Bunu anlamak hiç zor değil...