Çöken Gül Bahçesi Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir zamanlar güller açardı avuçlarımda,
Şimdi ellerim, unutulmuş bir yangın yeri.
Hâlâ sinmiş duman kokusu,
Dilime düşmüşse de bir zamanlar aşkın adı,
Artık her hece suskun, her kelime küskün.

Ey zaman,
Sen ki çürük bir takvim gibi duvarda,
Ne günlerin tuttu,
Ne gecelerin karanlığı örtebildi hayal kırıklıklarını.
Büyümek,
Kırık dökük hayallerle dolu bavulları
Gülümseyerek taşımayı öğrenmekmiş meğer.

Ben bir şehir kurdum kendi küllerimden,
İsminin baş harfi yalnızlık,
Sokaklarında eski sevdalar,
Ve her köşesinde unutulmuşlukla yoğrulmuş heykeller…
İçinde yaşayanlar ise yorgun umutlar;
Her sabah yeniden ayağa kalkar,
Her akşam sessizce yere düşerler.
Buna yaşamak deniyor galiba.

Bir gül gibi başladık oysa
Nar çiçeği sözlerle,
Reçel gibi sabahlarla.
İnanırdık göz göze bakınca kırılmaz kalırız diye.
Ama dünya öyle bir döndü ki,
Kırılan biz değilmişiz sadece;
İnancımızdı,
Sessizliğimizdi,
Ve en çok da içimizdeki çocuktu
Yere düşen.

Şimdi ne zaman aynaya baksam,
Bir yolcu görüyorum geçmişinden kaçan.
Gözleri gece kadar geniş,
Ve içinde yankılanan bir soru:
"Yeniden olur muyuz?"
Ama cevap hep aynı:
Artık hiçbir gül,
Aynı kokmaz ikinci kez yandığında.

İnsan bazen gövdesini değil,
Adını sürer toprağa,
Bir gül çıkar mı diye bekler
İyi niyetin sularında.
Ama ne bilsin ki umut,
Kimi topraklarda kök tutmaz;
Kimi eller, dokunduğu her şeyi
Ya çürütür
Ya da unutur.

Şimdi duvarlarda sözler:
“Yanmak, görmezden gelmenin biçimidir.”
“Kül, susmanın en ağır halidir.”
“Ve bir insan, en çok sustuklarında ağrır.”

İşte böyle bir tablo:
Kalp piyasası çökmüş,
Aşk değer kaybetmiş.
Sözler çok,
Sadakat sınırlı.
Ve insanlar,
Kendilerine bile yabancı artık.

Ama yine de…
Kül oldum belki evet,
Ama hâlâ içimde
Bir gül tomurcuğu,
Dikenlerine rağmen
Açmak için sabırla bekliyor.
Çünkü bazen hayat,
Yanmaktan değil,
Yandığını unutmaktan ibaret.

Ve sen dostum,
Kül olup da dönmeyi bekliyorsan güle,
Unutma:
Gül olmak cesaret ister,
Ama külde kalmak,
Sadece alışkanlık.