Çöken Gök Kubbe Şiiri - Fesih Çelik

Tepemize,tepemize çöktü gök kubbe
Hazırlığımız yoktu.
Eli iş tutanlar,tutmayanlar,
Analar,çocuklar
Yaşlılar,gençler
Seferber olduk ailece..
Çadırlarımızın direklerini söküyoruz.
Destek yapmak için gök kubbeye...
Yetmiyor,
Tutmuyor,
Kaldıramıyoruz gök kubbeyi....

Bir baktık ki,
Ayağımızın altındaki toprak ta kayıyor...
Olur mu bu kadar talihsizlik!
Çaresiz ve şaşkındık...
Ne oluyor demeye kalmadan,
Dört bir yandan komşularımızın sesleri gelmeye başladı.
Komşularımız..-Ki yılların komşuları-
Bütünü dindaş komşular...
Az mı yemiş içmişliğimiz olmuştu onlarla.
Boşuna dememişti büyüklerimiz:
'Yurt alma komşu al' diye...
Bizde inandık.
Bir insani umut doğdu içimize.
Bizler can derdinde iken
Meğer komşular mal derdinde....
Velhasıl,talan ettiler,varımızı yokumuzu.
Alıp götürdüler neyimiz varsa...

Toz duman duruldu.
Hiç bir şeyimiz yoktu artık..
Her birimiz birer 'Kunte Kinte' olmuştuk.
Demek ki komşuluk böyle bir şeymiş...

Sonra,
Komşularımız saf tuttular kıbleye karşı.
Tanrının onlara nasip ettiği mallar için,
İki rekatlık şükür namazını kılmaya.
Fatiha suresi yüksek sesle okundu.
Okunan fatihadaki 'Rebül Alemin'i unutarak.
(7.Mart.2005-İst.)