Çokça merdivenlerdeki bazı ihraç basamak ...

Basamakların hemen hepsi, birkaç tane merdivenler.
, Zıplıyor çıkıyorum, tümünün içindeki bir çoğunluktan.
Varıyorum biri bittiğinde merdivenlerin bir diğerine.
Bakmışım, basamaklarda mı sır, yerlerde kalan detay:
Öyle bir çatlaktan görülmemiş yerlere varıyorum.

Orada bir ışık patlayınca anlaşılıyor ki o bir yay
ufku görünmeyen tavandaki o ampül, çıkarıyor kendini
olmayan, mimci beyaz, deniz fenericesine ak ve pak
elleriyle ve bana taktırıyor oraya yeni bir duy –
Eskisinin yerine- sonra gene giriyor kovuğa aynı cüsse.
‘Burası neresi? ’ soruyorum. “Orta değer..” diyor
“..merdivenlerin inip çıktığı.” ‘Orası, dünyaydı’, söylüyorum.
“Evet, orası dünyaydı ama orta değerler burası.”, ekliyor

Gereksizin suladığı anlamsız bir suda çırpınma ile;
‘Peki, çıkmanın yolu ne buradan? ’, diye soruyorum.

Niye fısıltıyla konuşurken bağırış gibi geldiğini sarfetmiş
olduğu –onun- kelimelerin, bilmiyorum. Onu hiç bilmiyorum,
bunun için mi böyle kemikleşmişçesine sabitlenesi

bin balıklama, demir atılanın okyanusuna?