Çok Yoruldum Şiiri - Filiz Bülbül

“
Ve şimdi bir bir siliniyor ayak izlerim bastığım her yerden. Toprağın hafızası var derler. Beni hatırlamasa da olur. Pencerelerde, balkonlarda iyi bir şeyin geliyor oluşunun umuduyla beklerken, şimdi sadece öylesine bakıyorum etrafa. Kim kimi kurtarabilir yaşamaktan? Ne ölebiliyorum ne de yaşayabiliyorum istediğim hayatı. Daha ne kadar gözüme sokulacak birilerinin mutluluğu? Zihnimde canlanan hayallerim yavaş yavaş yok oluyor. Parça parça mıydım yoksa bütün müydüm hatırlayamıyorum. Canım acıyor. Kalbim çıkmış yerinden, yerlere düşmüş, ayak altlarında kalmış. Salya sümük ağlıyorum ama kimse neyin var demiyor. Canım o kadar çok acıyor işte. Üstüne düştüğüm ne varsa benden kaçmak için can atmış. Köşe bucak saklanmış. Zamanla şiddetlenen duygularım körelsin diye çıkmış sanki herkes yoluma. Nedir hayatla imtihanım çözemedim. Karıncaya bile zarar veremeyen ben şimdi türlü ölümler düşünüyorum kendim için. Neden büyüdüm çocuk kalmak varken? Neden her şeyin farkına vardım saf kalmak varken?. Her sabah merhaba diyorum bir şeylere. Ama bu merhaba daha çok elveda gibi oluyor. Biten güne, soluduğum nefese, bir parçama, gençliğime, hayatıma..
Sebepsizce şiddetlenen rüzgar ısrarla dağıtmak istiyor saçlarımı. Dağılan saçlarım başım gövdemden ayrılacakmış hissi yaratıyor üstümde. Kırgınlığım aklımdan hiç çıkmıyor. Unutmak için her yolu denememe rağmen dönüp dolaşıp ölüm geliyor aklıma. Her şeyin bu kadar içindeyken kaçıp kurtulmam hiç kolay değil. Boğazıma kadar üzüntü içindeyim. Gürültülü hayatımın en sessiz kısmında yer almak istiyorum. Yani yok olmak. Benim parçam, benden olan, bana nasıl acı veriyor böyle. İnsan kalbinden kurtulabilir mi?
Ne kalbimden kurtulabiliyorum ne yaşadığım zorluklardan. Bitmeyen yolları yürüyorum. Geçtiğim yerler aynı yerler gibi geliyor. Yerimde sayıyorum. Büyümeyen ağaçlar görüyorum düşümde ve kazılı yüzlerce mezar. Başımı, kalbimi ve ayaklarımı bir parka bırakıp yola onlarsız devam etmek istiyorum ama insan kendinden kaçamazmış..”