Çok Yorgunum Be Hayat Şiiri - Zeki Günay

Kaldırımlar ıslak, bedenimse yorgun,
Arnımdaki çizgiler, sararmış solgun.
Saçıma aklar düştü, yüreğim durgun
Çok yorgunum be hayat, gelme üstüme.

Düşersen dostun olmaz, her gelen ezer,
İnsanlar çiğ süt emmiş, sinsice gezer.
Kalbini bir vefasız, yar gelip ezer,
Çok yorgunum be hayat, gelme üstüme.

El uzatma elin, kolun kırılır,
Kalbin her gelene, küsüp darılır.
Dost bildiğin yılan, sana sarılır,
Çok yorgunum be hayat, gelme üstüme.

Dostluk mertlik ölmüş, menfaat doğmuş,
Ben güçlüyüm diyenler, sararmış solmuş.
Yürüdüğüm yollara, mezarlık dolmuş,
Çok yorgunum be hayat, gelme üstüme.

Herkeste dil var, yalan hangi dildedir,
Aşkın muhabbeti, kırmızı güldedir.
Gülleri solduransa, kahpe ellerdir,
Çok yorgunum be hayat, gelme üstüme.

Vicdanlar çökmüş, insan enkaz altında,
Kimler şeytanın, kimler Allah katında.
Kimi handa, kimi villasında yatında,
Çok yorgunum be hayat, gelme üstüme.

Kardeş kalleş olmuş, akraba akbaba,
Herkes bir yol tutturmuş, her gelen baba.
Bir tas yemeğin yoksa, ne gerek kaba,
Çok yorgunum be hayat, gelme üstüme.

Susana korkak, çoşana bela derler,
Helal, haram, karışmış, her haltı yerler.
Sorsan bu itlere, müslümanım derler,
Çok yorgunum be hayat, gelme üstüme.

Yalan yılan zehrinden hızlı yayılır,
Vatanını satan puşt, adam sayılır.
Bunlar iftiraya, yalana bayılır,
Çok yorgunum be hayat, gelme üstüme.

Kul Zeki kim bunlar, kim kimleri bilir,
Gün gelir devran döner, o günde gelir.
Namussuza bizim orda, deyyus denir,
Çok yorgunum be hayat, gelme üstüme.

ŞAİR YAZAR= ZEKİ GÜNAY