Çok yorgunum anne, kanadımı kırdılar,
Acının ortasında sessizliğimle kaldım bir başıma,
Gölgeler omzuma çöktü, sabrımın ipleri tek tek koptu,
Ben burada üşürken, dünya içimde taş kesildi,
Yolumu kaybettim, kalbimi kaybettim, bir de o eski gülüşümü,
Senin sesin olmasa anne, bu karanlığa bile dayanmazdım.
yol kenarındaki
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.
Devamını Oku
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta