Çok Yorgunum Şiiri - Cafer Tayyar Özkan

Bulutlarla kaplı günde,
Ne güneşin doğuşu, ne de batışı görülür.
Bunu anlamamak için gözün kör olması gerekmez.
Yüreğinde gerçek sevgiyi barındıranların,
Sevdiğinin arzularını hissetmeleri gibi...
Bulutların ardında,
Ruhlara huzur veren rengiyle,
Bir başkadır, güneşin batışı...
Cesaret yüklü yürekler,
Karbeyaz duygularını yaşamak ister,
Gözler, ne kadar kara olursa olsun,
Sevgilinin gözündeki arzuyu görürler...
Bazen öyle olur ki,
Sevdiği insanı, olur olmaz şeylerden incitirler,
Oysa kendi gözlerindeki cirbiti görmezler...
Bilmez ki, sevdiği insan canını istese verir,
Yüzünde gül gibi açan gülümsemeyi özler,
Oysa sevenin beklediği bir yudum sevgidir,
Baharı bekleyen kuşlar gibi,
Sevdiğinden gelecek seviyorum sözünü bekler...
Kim derdi ki bu sevdanın,
Çilingiri olmayan bir zincirle bağlanacağını,
Her haykırışta bin acıya boğulacağını,
Ben her arayışta, seni görmek için çabalarken,
Kurtuluşu olmayan bataklığa saplanacağımı,
Nereden bilebilirdim ki?
Kurtuluşunda senin elinde,
Kurtuluşumda.
Aşk güneşi balçıkla sıvanmaz, sıvayamayız.
Ya bu sevgiyi yaşayacağız,
Ukdelerimize kavuşacağız,
Ya da topraktan geldiğimiz gibi,
Kara toprağa gitmesini bileceğiz...
Çok yorgunum,
Sevgilinin vefasızlığıyla boğuşmaktan.
İzin verirsen,
Artık istirahat etmek istiyorum biraz...

12 Mart 2003 Ankara