Çok Yazık! Şiiri - Adem Uysal

Ya Anaokulu, ya da ilköğretim,
Birinci sınıf öğrencisi,
Sabahın köründe,
Uykulu gözlerle. yollara düşmüş.
Sırtındaki çanta, akıllara ziyan,
Yazık değil mi,
Bu süt kuzularına?
Şimdilerde çiftli öğretim var,
Sabahçı öğleci oluyor çocuklar.
Acıyarak haline,
Yardım edeyim mi diye sordum.
Küçücük cüssesiyle,
Beni şöyle bir süzdü,
Gözüne kestirse kesin beni dövecekti.
Neyse ki, öfkesi çabuk geçti,
Çizdirmedik. karizmayı.
Anne baba ona,
Gereken dersi vermiş,
Yabancılarla konuşma demişti.
Teşekkür bile etmeden,
Hızla uzaklaştı.
O yüzden öfkeliydi bana karşı, çok da haklıydı.
Öyle şartlanmıştı ki teşekkür bile etmedi.