Çok Yaşlıyım Ben Bilemezsin

Çok yaşlıyım ben bilemezsin
Yorgunken bu denli yüreğim
İlk heyecanda yenik düşecekse
Gençliğine özlemle avunuyorsa
Çok Yaşlıyım şimdi bilemezsin

Bir çocuk olmanın özlemiyle
Tüm düşlerde unutulup gidilse
Dünün telaşları, kaygıları
Bir unutkanlık başlasa ruhunda
Yeniden yeşerse doğa belki
Çok yaşlıyım şimdi bilemezsin

Olmak istenilen kimdi,
Senken sebep
Bir anlık yaşam kırıklığı dokunduğum
Bilmiyorum kimlikler karışmışken bu kadar
Zamanın oynadığı metaforlar
Çok yaşlıyım şimdi bilemezsin

Uyanılan sabah sanılandı
Sabah var mıydı gerçekten
Uyuduğum gece, gece miydi
Tükenmekte olan son çığlık
son çırpınışı belki yüreğimin
Çok yaşlıyım şimdi bilemezsin

Bitse ve dursa şuan zaman
Huzurun dilencisi dinginliğin duacısıyım
Ne ölmeye ne yaşamaya gücüm kalmışken
Çok yaşlı bir yürek benimki
Bin yıllardır çürümeye terkedilmiş
Ne sabah ne geceyken beklediğim
Arafta sonsuz bir inzivanın özlemiyken yaşam addettiğim
Ne var oldum ne vardım
Hiç olmamalı olandım
Çok yaşlıyım şimdi bilemezsin

Son bir hoşça kala gücüm kalmamışken
Tüm serzenişimin dinginliği
Tüm çığlıklarımın duyanı
Sana bir teşekkürden bile acizim
Sen yaşamımın zindancısı
Tüm sır sende
Hoş çakal şimdilik
Kadimlikte bir an durup
Bakarsan belki göreceğin silüetimdir
Seni yaşamaktı güzellik
Sana dair yaşanmış
Seni tanıyan zaman dilimleri miras kalan
Hoşçakal şimdilik
Düşlerde anacağım…

(22/09/2009 İstanbul)