Çok uzun süre önce bırakmıştım yazmayı…
Çok uzun süre önce ölmüş ve beraberimde götürmüştüm hislerimi…
Yeniden doğmak hiç aklımda yoktu aslında, sen benden git gide yok olurken benim var
olmak gibi bir niyetim hiç olmamıştı.
Nihayetinde ruhumu canlandırdı bir ay parçası…
Bedenimi savrulmuş küllerimden bir araya getirmişti.
Bilmiyordu…
Bilmediği bir çok şey vardı aslında. Örneğin bende bıraktığın ne
kadar yara varsa onun elinde kanayacaktı, yüreğimdeki yıpratılmışlık hiç iyileşemeyecekti ve
ona zarar verecekti.
Beni benden götüren hangi eksik karşıma çıkarsa onun elinde
patlayacak olmasıydı en kötüsü…
Ben, senin bende bıraktıkların yüzünden ona zarar verecektim.
Veriyordum…
Ben, senin bana yaptıklarının acısını ondan çıkaracaktım, istemeye istemeye, ansızın, bir
anda…
Ne olduğunu bilmeyecekti o, bu yükselişlerimin sebebini
çözemeyecekti, anlayamazdı da zaten.
İşte bu yüzden yeniden başladım yazmaya…
Çok öfkeliyim sana…
Aldatılmışlık hissi hiç bu kadar iğrenç olmamıştı.
Tuhaf yanı zaten aldatılmamış olmamdı aslında…
Kayıt Tarihi : 29.4.2020 03:46:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!