Çok üşüyorum bu şehirde
Her yer soğuk, kurak, donuk
İnsanlar donmuş, nefesleri soğuk
Çok az soluk var, o da soğuk
Üşüdükçe siyah örtüler seriyorlar üstüme
Güneşi saklayan, üşüten örtüler, üstüste
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Yorumunuz için çok teşekkür ederim..
güzel bir yalnızlık şiiri olmuş tepriklerimle
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta