saat 04.17 sallandı duvarlar
toz duman tüm hatıralar
hangi pencereye baksam kapaklanmış toprağa
yeryüzüne açılmış yaralar
kimse yok mu çığlığı
can çağırır yere yığılmış hayaller
çaresizlikten dağlanmış yürekler
umut üfler mosmor dudaklar
nefesler tükeniyor her geçen vakit
hüzün döküyor toz bulutları
ağlıyor fırat, dicle, asi, ceyhan,
don tutmuş feryatlar,
sönmüş ışıklar.
çok üşüyorum baba
bırakın beni beyaz meleklere
ay şubat,
mevsim zemheri
koşun umut bekliyor insanlar
başkasına benzemeyecek bu şubat baba
bu şubat çok uzun sürecek
bu şubat çok yetim büyütecek
bu şubat çok soğuk geçecek.
hep aynı nutuklar, aynı ekranlar
her zelzeleden çıkar lahiyalar
gördükçe insanın insana ettiğini
yüreğimizde kırılıyor tüm faylar
TAJDİNK. 07.02.2023 ANKARA
Kayıt Tarihi : 14.2.2023 16:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İşte onlar kırıldı, asıl!
Kırılanları, "vicdanın, adaletin, arın ve edebin yok oluşu" açık ediyordu,
Ve ne zamandır haykırıyordu, insanlık!
Duymadık sanırım,
Şimdi üşüyünce, sabiler ayazda kalınca,
Korumasızca... İliklerimize kadar hissettik...
Ne yazık ki...
Duyarlı tavrınızı ve şiiri tebrik ederim Tacettin Bey.
TÜM YORUMLAR (1)