Güneş, Ay her saat görebilseydi;
Yıldızlardan mahrum kalırdı geceler…
İnsan kendi önemine aklı erebilseydi;
Güzeli anlatmaya yetmezdi heceler.
Düşünmez misin? Sana üflenen ruhu,
Yaşamana sebep nefesi ekmeği suyu,
Kainat bir yana, sendeki beş duyu,
Hepsi de şükreder senden habersiz.
Keşke sen de onlarla şükredebilsen,
Sen de anlardın bir gidip – gelebilsen,
Şayet o zaman sen de haklısın dersen,
Ruhun şükrederdi senden habersiz.
Kayıt Tarihi : 22.12.2017 12:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!