Çok Sevdim Şiiri - Cem Kamalı

Hiç bilmeyeceksin neden, nasıl yandığımı.
Sonuçlarla hiç ilgilenmedin sen,
Hep sebeplerde kaldı aklın,
Bir rüzgâr buldun kendine,
Estin gürledin her seferinde.

Kaç yelken fora oldu biliyor musun?
Küllerim göğü kapladı.
Sanma ki ay ışığında beliriyor yakamoz,
Esen lodos sana kadar getirdi küllerimi.

Kıyamet kopuyor içimde,
Feryatlarını duymuyorsun kalbimin.
Kalpten kalbe kilometreler farkedermiş,
Yanyana olmayan iki kalp,
Birbirinden ayrı ağlar ve gülermiş;
Öğrendim sayende.

Zamanın ertesindeyim,
Ne dünüm belli ne yarınım.
Korktuklarımdan geldi başıma belâlar,
Sana anlamsız kılan da bu oldu yüreğimi.
Yersiz korktum hep,
Ya da yersiz sevdim.
Sensiz kaldım birçok zaman ama,
Sensiz de sevdim.

Üzerine toz kondurmadım hiçbir zaman,
Yıkadım her gece gözyaşlarımla.
Sen sevilmeyi seversin,
Çok sevdim ama,
Bakışlarında hiç belirmedim.
Neyi eksik tuttum bilmiyorum,
En çok da çok sevdim,
Belki de hep, bundan kaybettim.
Yoksa kim olsa bir tebessümü çok görmezdi;
Bunca feryattan sonra.

Söylesene,
Bir an olsun titretemedim mi kalbini?
Neyse, neyse boşver,
Duymak istemiyorum cevabını.
Bir kez söylemiştin zaten aşka inanmadığını,
Boşver.
Belki birgün şu hâlime acır da,
Az da olsa bana da güler kader..

- Cem Kamalı