Çok sevdi seni yüreğim,

Tabiat anaya inat, kış ortasında seni,
Gül filizleri ümit edecek kadar çok sevdim.
Üşümüş parmaklarımın bir eldivene hasret,
Olduğu kadar, çok sevdi seni yüreğim,
Her şeye rağmen belki demeyi öğrendim.
Yokluğun dayandıkça boğazıma keskin bıçağını,
Ben adınla süslü masallar dinlettim kalbime her gece.
Gözlerinden bir damla mavi saklayıp düşlerime,
Dönmedim yüzümü yalnızlığa, kanatmadım gözlerimi,
Saklayıp gözyaşlarımı, olur ya belki dedim.
Her sabah tek bir tebessüm olup yağdım yüzüne.
Ağır ağır indikçe perdeler, hüzünlendim.
Ellerimdeki bir yudum hayatla yaşattım içimde.
Sabrın eşiğinde kök salmış terk edişler dinledim,
Unutmayı marifet bellemiş gönülden, ümitlendim
Kendimi koyup, yokladım sevdamı. o ne der diye.
Gitmeye hazır kelimelere düşman olacak kadar çok sevdim,
En savunmasız halimle serildim koştukça uzayan yollarına.
Tökezledim, düştüm, incindim, sevdi bir kez seni yüreğim.
Bakıp kanayan dizlerime gülümseyecek kadar çok sevdim.
Uzaklara daldıkça gözlerim, kara bulutları yüklendim.
Seni sen olacak kadar çok sevdi bu kimsesiz yüreğim.