Çok Saçma Şiiri - Suleyman Zorman

Otelde oturmuşum,
Elimde kahve, aklımda hayatımın saçmalıkları.
Tam "daha fenası olamaz" derken
Gözüm takılıyor o binaya.
Sarı, mavi, kırmızı...
Sanki bir dev, Lego kutusunu Maraş’ın orta yerine
Sinirlenip fırlatmış gibi.
​Pencereleri gökyüzüne bakıyor ama küskün,
Betonu ağır, rengi fazla özgüvenli.
Mimarın "ben yaptım oldu" deyişini duyuyorum
Rüzgarın uğultusunda.
​Hayatım diyorum,
Hayatım ne kadar karmaşık olabilir ki?
En azından pencerelerim hizalı benim,
En azından kolonlarım bu kadar "neden?" diye bağırmıyor.
​Dünyanın en saçma binasına bakarken
Kendi saçmalıklarımla barışıyorum.
Çünkü biliyorum ki;
Hiçbir dert, o sarı katın üzerindeki
O mavi çıkıntı kadar anlamsız değil.