yokluğunu bile özlemeye başladım.
seninle gece boyunca telefonda konuşup,
sesinle uyumayı özledim.
hiçbir yerden, hiçbir yere giderken
seni görmeyi özledim.
nasıI bi şey seni özlemek, nasıI desem,
istanbuIun bile dolduramadığı bi boşluk,
hep bi eksiklik bi yalnızlık,
sessizliğin içinde bi gürültü gibi
sen bambaşkaydın, öyle gülerdin ki ve öyle güzeldin ki kıyamazdım bakmaya
ve ben kıyamazken bakmaya
şimdi başkası harcıyor bakışlarımı.
Yokluğun, her gün bir başka hançer yarası açıyor yalnızlığımda.
Kayıt Tarihi : 8.8.2018 16:22:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Asena Korkmaz](https://www.antoloji.com/i/siir/2018/08/08/cok-ozledim-117.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!