Çok mu şey istemişim ki Perihan, olmamış?

yine gel, yine tut ellerimden, kimse yok senin kadar sevgili, şefkatli...insan 40 a merdiven dayasa da, dünya başka ana başkaymış, geç anladım. okşasan saçlarımı, "oğlum" desen. hatalarımı bulsan düzeltsen. sen den öğrensen öyle gidersem eksik yanlarımı. oluk oluk ağlasam dizlerinde, hıçkırsam bir tek sen duysan.parıl parıl ışısa saçlarının bir tutam akı, gecenin kör karanlığında, gözlerimi alsa, sana doğru yürüsem, menzilimde bir tek sen olsan...oğlumun ne denli bana benzediğini eşime anlatsan. yaramazlıklarımı sıralasan. Bartu acıktığını söylese, sen hemen kalkıp bir çorba yapsan, kovboy elbiseleri diksen iki arada bir derede. koklasam öpsem ellerini, kapılarda vedalaşsak. kısacık boyunla erişmeye çalışsan atkımdan tutup eysen beni. kulağıma üzme gelinimi desen, "of" desem "puf" desem "tamaaam anne" deyip gitsem, kucağımda yavrum. pencereden el sallasan, dualarla ALLAH'ın BİR'liğine emanet etsen bizi içinden. olmaz mıydı, çok mu şey istemişim acep. kimse yok mu yani şimdi bu dediklerimi her gece neredeyse yaşayan. Çok mu fazla istemişim ki olmamış. anlamadım ki... ne aklımla ne kendim yetemedim bu çaresizliğe... okkalı bir küfür edesim gelmiyor mu sandın içimden. ama kalsın... senin içimde sadece içimde kaldığın gibi çaresizce kalsın anasını satayım... birçok şeyin kaldığı gibi.