Çok Korkardım Çok Şiiri - Orhan Ekinci

Çok korkardım çok.
Oysa ne çok isterdim.
Adını
Adını avazım çıktığı kadar,
Haykıra haykıra bağırmak.
Yasaklı iki kelimeydi.
Adın ve adım.
Yan yana gelince
Ayrı bir suç teşkil ediyordu.
Ben diye başlarken;
Ancak bir nefes sonra,
Hatta araya yabancı
Kelimeler aldıktan sonra,
Sen diyebiliyordum.
Onlar da aynı suçtan
Bir çok kez
Hüküm giymişti.

Gülüşlerimiz.
Gülüşlerimiz
Bir o kadar korkak ve tedirgindi.
Mesela hiç göz göze gelip gülemedik.
Oysa gülüşlerimizin müptelasıydık.
Bir birimize bakmasak da
Ben onun ağladığını hissederdim.
Ya konuşurken sesi kısılır,
Ya da işte ne bilim,
Adım gibi bilirdim.

Biz yasaklı iki şehirdik.
Birbirine yolları olan,
Ama kullanılmayan.
Şehrimin manzarası,
Denizin mavisiydi.
Şehrinin manzarası kendisiydi.
Mülteci kabul etmeyen
İki ülkeydik.
Birbirine sınırı olmayan.

Korkardım gözlerine bakmaya.
Bazen Mevlana da bir semazen.
Bazen Medine'de bir Deli.
Deli olurdum.
Mecnun'dan beter ederdi.
Deli ederdi.
Ay gözlerine düşse
Yakamoz olurdu.
Gözlerine kayıp düşen,
Yıldızları saymıyorum bile.
O bana İstanbul olurdu.
Lakin fethi zordu.
Benim boğazım düğüm düğüm.