Çok İnsan Tanıdım Şiiri - Emre Seher

Çok insan tanıdım hiç birinin kukladan farkı yok.
Ne yöne çekersen o tarafa gidiyor.
Bu durumdan ne zevk anlıyorlar hiç anlamıyorum.
Bazen bi hışımla birşeyler karalıyasım geliyor.
Sonra siktir et diyorum kendi kendime atıyorum bi kenara. Susuyorum hep yaptığım gibi yine susmayı tercih ediyorum. Çünkü ne kadar dil dökersen dök insanlar sadece kulaktan duyduklarıyla hareket etmeyi kendilerinden daha çok seviyorlar. Tıpkı bir radyo gibiler, yarın bu saatte aynı şarkıyı çalıp, aynı hayal kırıklarını yaşatıyorlar.
Ve bu son diyerek, günde kaç defa kendilerini avuttuklarını sorsan hiç biri doğru dürüst cevap vermez.
Sonra tekrar kapını çalıyorlar, içinde o kadar sinir kin nefret olmasına rağmen, gözlerine bakıp tebessümlerine kıyamadığımız için gövdemizi açıp kalp damarlarımızdan içeriye alarak yeniden yine en üstünde yer almalarını sağlıyoruz, çünkü gitmeyecek gibi geliyorlar ve pek zaman geçmeden yeniden güneş batıyor, daha sonra cansız varlıklar ve dahası.
Yalnızlık diyorum; saatin saniye atışıyla, senin kalp atışını duyurabiliyorsa sana ve sen bundan keyif alıyorsun mutlusun kardeşim.
Bilirim ki yalnız insan daima mutludur.
Mutluluk daima huzuru getirir ve ben huzurlu olmayı çok seviyorum.
Kukla gibi ortada dolanan insanları tanıdıkça, menfaatleri tavan yapmış ön yargılarını bi yerlerine sokup egosundan önü görülmeyen insanlarla bi arada olmadığım için gerçekten mutluyum.