Çok Gördüler Şiiri - Engelsiz Yazar Yusuf

Daha çok küçüğüm;
Yaşım beş, altı engelli de olsam da;
Gönül işte, biskilete düştü...

Sürmeme imkan yok;
Babama masraf yaptırmaya gerek yok!
Koltuğa otursam geçecek hevesim;
Onu sürmeye ben de mecal yok...

Normal birinden değil engelli'den kıskandılar;
Kırılır deyip kömürlüğe, balkona kaldırdılar...
İki demir parçası, bisikleti çok gördüler...

Babam, babam bir öfkeyle gitti;
Sağlam biri imişim gibi mavişi kapıya çekti...
Yanlara, yanlara iki destek teker ekletti...
İki dakika sonra onlar, onlar bitti;
Vermem, vermem onlar bana çok gördü...

Şükür, şükür onların durumu bizden iyiyidi;
Bir gün, bir gün onlara masaüstü bilgisayar geldi;
Bu seferde ona heveslendim, ama ben gittikçe;
Hep bir arıza verdi...
Onlar bana her şeyi çok gördü...

Benim yüküm yetmez gibi;
Ulan bisikleti anama yük ettik;
Nerede inşaat, nerede beton arabası;
Biz anamla orada bittik...

Her yerde, her şeye aldanan bizdik;
Kin, trip, sitem etmedik!
Ama onlar bizi hep elden bildi...

Çok şey yaşadık, çok dışarı da kaldık!
Onlar hatalarla yarandı, biz dürüstlükle;
Hep göz ardında kaldık çünkü, çünkü;
Hatalı biz idik...

Şimdiye, şimdiye dönecek olur isek;
Şahin'den bile irac edildik!
Onlar torun ise söyleyin, söyleyin ben ne idim?
Dede yadigarı Şahini bile çok gördüler...

Dedem hep beni sever görünürdü;
Sorsalar anamdan babamdan bana çok ter döktü!
İyiliğime dua, şifa dileyen bana sırt döndü...
Dedeliği, dedeliği bana çok gördü...