Çok Geç Olacak! Şiiri - Bülent Ahmet Alp

Ve sonsuz bekleyiş devam eder...
Büyür içindeki yalnızlık.
Karmaşık meçhul bir yalnızlık mıdır
Yoksa ezbere bildiğin ve çıkaramadığın,
Bir kuyu mu?
Savunmasız kalırsın...
Kendinde bildiğin tek şey,
Yok olmayan yalnızlıktır.
Çaydır, sigaradır...
Tek başına bir sensindir...
Bir uğultudan, sessizlik haykırır.
Sessizliğim müzikleri boğar.
Ama kimse duymaz.
Bitmeyecek bir yalnızlık bu...
Hiç dinmeyecek...
Hiç sönmeyecek bir ateş.
Her iç çekiş bir kayıp.
Sokaklar benim...
Ölüm benim için geziyor.
Her dumanlı nefesim,
Bir adım daha yaklaşıyor, yaklaştırıyor...
Cadde üzerinde sağlı sollu uzanan evler,
Kalbime saplanıyor.
En sonunda içimde yok oluyor.
Ben nice şehirleri erittim yüreğimde...
Parmaklarımla göğsümü delip,
Göğüs kafesimin içinden yüreğimi çıkarmak istiyorum.
Tortulaşmış yüreğim...
Kirli, zavallı yüreğim...
Belki yüreğimi çıkartıp,
Baktıktan bir süre sonra
Yaşadığımı anlayacağım.
Ama çok geç olacak! ...