Çok geç! Şiiri - Mustafa Cilasun

Gelme artık
Yıllardır sudur ediyor halimde solgunluk
Yorgunluk ah nede yılgınlık kalmıyor hevesim ayık

Sakladığım
Koklamak için medet umduğum günler
Şevki bahar olan yaseminler rengârenk laleler soldu

Nereye baksam
Geceleri ayaza yaslansam donup kalsam
Taşlaşmış yastığımla, toprak kokan yatağımla hicrana

Kalmayan heyecan
Hevesler serzenişte lakin bakıyor mezar
Duvar köşelerinde çürüyen yapraklar billahi hakkım var

Açmayacak mı bahar
Her vakit hazan niye var, hüzünlü şarkılar
Gamı hazan suskunluklar, durmayan gözyaşları niye akar

Hasret bu denli mi
Sineyi dağlar, kelimeleri bağrı düğüm kokar
Aşk hüzün yaşamaksa şayet bilmem ki ne kadar vaktim var

Kulağım çınlasa ne yazar
Kalbimin titremelerinin kime ne zararı var
Sokak aralarında kimler neden sabahlar, ruhum çok bizar

Kader herkese var
Felek neden selam vermez azarlar
Yalnızlıkla muhabbet varsa neden yoktur bereket ve izzet

Hani nerede keyfiyet
Yaşamak haksa o vakit nedir çektiğim külfet
Kanaat idrak edilmeyince başlıyor işte nedamet sen seyret

İnsan kimliğinde şikâyet
Keşkeklerde adavet, benlik nüksediyor elbet
Lakin nasip bir hakikat, gayretin, rekabetin mücerret sebep

Küskünlüğü lağvet
Ruhun insicamında vardır muhakkak hikmet
Kalbin ritmine dikkat et, zaman içinde yaşanıyor hep fetret

Mizanı düşünmek sebep
Hal içinde edep, yeisler aklet kimlere dert
Vakit doluyor elbet şafak kimler için haşyet ve umuda sebep